Zion

We vertrekken vanuit Las Vegas richting Zion national park. Maar dan wel via de Hoover dam, wat een beetje omrijden is. Eenmaal bij de dam worden we aan een inspectie onderheven. Er wordt binnen gekeken en in alle opslag compartimenten om te kijken of we geen bommen bij ons hebben. Dan mogen we door naar de dam. Die best indrukwekkend hoog is. Maar we hebben wel meer hoge dammen gezien in Zwitserland en Oostenrijk.

Door naar Zion. Dat was nog wel even rijden en de klok ging een uur vooruit dus we kwamen in de avond aan in een plaatsje vlak voor het park genaamd Huricane. En dat plaatsje doet zijn naam eer aan, want het waait er flink. De receptie was al dicht, dus we moesten zelf een plekje uitzoeken. In het regelement stond dat je wel wapens mocht houden en vervoeren tussen de campers maar dat je er mensen geen angst mee aan mocht jagen. Fijn om te weten. De gastvrijheid die we in Californië zo prettig vonden is hier in Utah wat minder. Zal wel door de hoge temperaturen en dorre landschap komen.
De volgende dag naar Zion. Waar we eindelijk eens gebruik hebben gemaakt van de fietsen! Van het bezoekers centrum naar waar de weg ophield was ongeveer 12 kilometer, met een stijging van 150 meter. Een mooie tocht door een als maar smaller wordende canyon, langs een kronkelend en kolkend riviertje. Het is ook weer een stuk groener hier dan in Nevada. Wat mooi afsteekt tegen de rood/oranje kleurige rotsen. Vanaf het punt dat de weg stopte was er nog een voetpad waar we een stuk over hebben gehiked. Wat mooi overeen kwam met de pet die Mattheo net gekocht had (I hiked Zion Canyon).
Terug met de bus. De fietsen konden voorop. Daarna verder naar... We twijfelde of we nog naar Bryce doorgingen of meteen naar Page. In iedergeval moesten we eerst door een tunnel die eigenlijk te laag was voor onze RV. We moesten een speciale vergunning kopen. Het verkeer wordt dan tijdelijk één richting gemaakt, Zodat we door het midden van de tunnel konden rijden en het net paste.
Eenmaal door de tunnel besloten we toch door te rijden naar Bryce. En daar waren we uiteindelijk blij mee. We kwamen door Red Canyon, een van de mooiste stukken waar we tot nu toe gereden hebben. Zoals de naam al vermoed is het gesteente echt rood. En er lag hier en daar nog wat sneeuw. Weer een mooi contrast.
We kwamen bij Bryce aan net voor zonsondergang, wat mooie foto's heeft opgeleverd. Op de campground, vlak naast Bryce, leek het ons een goed idee om te gaan BBQen. Niet wetende dat het na zonsondergang snel heeeeel koud wordt. Maar toch, het was lekker. En ons kamp vuurtje bleef al iets langer branden dan eerst! De volgende dag, toen we de kraan opendraaide om water te pakken, gebeurde er niets. Bleek de toevoer slang te zijn bevroren! Zo koud was het dus.