Navajo

Vanuit Bryce rijden we zuidwaarts richting Page, dat bij Lake Powel ligt. We gaan de grens over van Utah naar Arizona.
Onze bestemming is Antelope Canyon. Deze canyon, die op sommige punten minder dan een meter breed is, is op zijn mooist rond het middag uur. Omdat dan de zon recht boven de canyon staat en naar binnen schijnt. Volgens de tom tom komen we om 11:00 aan, dus dat is mooi. Blijkt dat we ook weer door een tijd zone zijn heen gegaan en is het nog maar 10:00. Wel verwarrend al die tijd zones. Gelukkig is er nog een plekje op de tour van 12:15.
We gaan met z'n zessen in een jeep, plus de chauffeuse, die tevens onze gids is. Ze vraagt "Does everybody speek English?". No! Horen we duidelijk achter ons. Dat waren twee fransen. No surprises there.
De laatste vier mile gaan we door het zand, wat ons terug deed denken aan de tour door de Sahara in Egypte.
Toen de kloof in. Onze gids wist een hoop te vertellen en liet precies zien waar we de mooiste foto's konden maken. Ze maakte ook graag foro's van iedereen. Helaas was het wel erg druk en sommige mensen konden niet ophouden met foto's maken (we noemen geen namen, maar ze waren chinees), tot grootte ergernis van de gidsen. En het was niet eens hoogseizoen. Maar de glooiende wanden en het licht spel van de zon maakte het ook betoverend.
Nadat we terug waren gehobbeld over het zand klomen we weer in onze eigen camper opweg naar Monument Valley.

Wat opvalt in Amerika is dat er heel veel ruimte is. Daardoor schat je de afstanden vaak ook wat verkeerd in. Je rijdt uren lang door enorme open vlaktes, hopend dat er een camping plaats vrij is op je bestemming. Gelukkig was die er. De klok was inmiddels weer een uurtje vooruit gegaan. Dus BBQje aangestoken. Het was hier een stuk warmer gelukkig. En weer genieten van de zonsondergang. Af en toe kwam er een zwerf hondje om wat eten bedelen.

De volgende dag naar het Navajo tribal park, het stukje landschap wat in vele wild west films te zien is.
Eens kijken of we een tour door de valley kunnen krijgen. En ja hoor, maar dat waren dan wel prive tours, en die waren best prijzig. Nog even gezocht naar een groep tour, maar die gingen pas later in de middag. Dus dan toch maar de prive tour. Onze chaufeur en gids was een best grootte navajo meneer. Ik denk qua omvang zo groot als wij samen.
Terwijl we over de weg stuiterde (weg is een groot woord hier) vertelde hij een hoop over de omgeving en de stammen die er wonen. Elke rots heeft hier zijn eigen naam en lijkt op een dier of een gezicht.
Hier en daar kon je spulletjes kopen langs de route en het viel ons op dat er overal rood wit blauwe vlaggen hingen. Dat bleken de vlaggen van de indianen stam te zijn. Das nou ook toevallig.
We stopte bij een half ronde holling in een hoge rotswand met een gat aan de bovenkant. Als je op je rug ging liggen en naar boven keek zag je de kop van een adelaar in het gesteente met het gat als het oog. Hier speelde onze gids een rustgevende melodie op een fluit. De ronde rots wanden zorgde voor een mooi akoestiek. De muziek vertelde een verhaal dat ons welkom hete bij de navajo stam. Het was een mooi sereen moment.
Het ritje terug was wat minder rustgevend. Hobbel de hobbel. Mattheo kreeg er hoofdpijn van.

Het originele plan was om nog door te rijden naar Moab. Maar dat zou zo'n gehaast worden dat we besloten om terug naar het westen te gaan rijden. Richting de Grand Canyon.
Bij het verlaten van het park zagen we reizende oom Roel nog lopen. Eens kijken wie deze referentie snapt :-)
Onderweg staan we nog drie kwartier stil in de middle of nowhere omdat er een heel stuk weg daarna eenrichtingsverkeer was. De mevrouw voor ons was op z'n zachts gezegd niet blij. Moest ergens optijd zijn geloof ik.
Aan het einde van de dag kwamen we bij de Grand Canyon. Ik weet dat we het woord indrukwekkend al vaak gebruikt hebben in deze blog. Maar we gaan het toch nog een keertje doen. Wow, wat indrukwekkend. Maar daar vertellen we meer over in de volgende update.