Wasdag

Vandaag gaan we even in een versnelling lager. Op ons gemakje ontbijten we onder het gekwetter en getik van de spechten die hier in grootte getalen aanwezig zijn. Het is ook was dag. Wat nog een heel gedoe is. Er zijn twee wasmachines en twee drogers voor de hele camping dus we moeten even wachten. Één was machine centrifugeert niet, dus de kleding is nog helemaal doorweekt. Weer even wachten op de drogers terwijl we de kleding uitwringen. We lopen terug naar de camper terwijl de drogers bezig zijn. Maar als we terug komen heeft iemand ze open en weer dicht gedaan zonder ze weer aan te zetten. Dan maar even er naast blijven zitten.

Uiteindelijk zijn we rond 14:00 klaar en gaan we nog een rondje rijden. We hadden de dagen ervoor wat kodak momentjes gezien langs de route. Zo komen we langs een postkantoortje uit 1890.
We eindigen bij een meer waar we de zon achter de bergen zien zakken.
'S avonds zitten we super amerikaans rond een door Dick gebouwd kamp vuurtje marshmallows te roosteren. Die zijn voor de s'mores. Starend in de vlammetjes genieten we nog even na van de afgelopen dagen.

De serene rust van Sequoia maakt de volgende dag plaats voor de bruisende drukte van Las Vegas. We vertrekken om 9:30 in een andere samenstelling dan voorheen. Ik rij met Dick mee in de camper en Jorien met Mattheo in de auto. Het is af en toe flink klimmen en we horen een draaikolkje in de benzine tank van de camper. De oneindige sinaasappel velden, over wel een afstand van Rotterdam naar Alkmaar maken plotseling plaats voor de dorre woestijn.

Om 20:00 komen we aan in Las Vegas. Het kantoor van het RV park is al dicht en het is nog een heel circus om door het hotel Circus Circus naar de receptie te navigeren om in te checken.

Daarna beginnen we om 21:00 nog aan een wandeling over de strip waar Mattheo als een duracell konijntje overheen stuitert. Om ons heen is een kakofonie van geluid, lichtjes en mensen. Alles is nep, zelfs de maan en de vogeltjes. Op de strip maken we nog een tussenstop bij de Bellagio en kijken we naar de prachtige fontein show begeleid door muziek. We zijn uiteindelijk tot aan het hotel New York New York gelopen (bijna het einde van de strip). Sommigen van het reisgezelschap wilden 4 hotels eerder al terug... Om 00:30 zijn we weer bij de camper, compleet versleten. Behalve Mattheo natuurlijk.

De volgende dag kopen we een bus kaartje. Ik hoorde mijn voeten juichen. We hebben Barry White als bus chauffeur. Terwijl we richting het outlet centrum rijden roept hij zwoel de bushaltes om. Alleen de muziek ontbreekt nog. Alles is show hier.

Bij het outlet centrum slaan we weer wat kleding in. De lunch doen we bij de Cheese Cake Factory waar we een hele vrolijke serveerster hebben. Het is allemaal heel lekker, maar we hebben wel weer heel veel stapjes lopen teniet gedaan.

Als je hier buiten loopt is het alsof er iemand met een hete föhn in je gezicht staat te blazen.
We droppen de spullen bij de camper. Daarna rijden we naar Fremont street, waar Las Vegas begon in 1905. Het was de eerste geplaveide weg van de stad in 1925. Hier staat onder andere het oudste hotel en casino van Las Vegas. De Golden Gate, geopend in 1906.

Er is hier zowaar nog meer licht en geluid dan op de strip. We kijken naar een lichtshow gepresenteerd op een LED scherm boven de volledige lengte van de straat (460 meter met 12 miljoen lampjes). Na de lichtshow geven we onze ogen de kost aan diversen soldaten, brandweermannen en bardames die kennelijk een gedeelte van hun kleding vergokt hebben.

Na een rondje brengt Mattheo ons naar een naast gelegen container park. Dat is een uitgaansgebied dat ook niet zou misstaan in Los Angeles of San Francisco en is opgebouwd uit oude zee containers. Voor de ingang staat een dansende metalen sprinkhaan. Hij zingt Cotten eye joe terwijl er meters hoge vlammen uit zijn voelsprieten schieten. Only in America.
Het is er gezellig. Er speelt een bandje, sunrise / sunset. Hier hebben we de verjaardag van onze koning ook maar gelijk gevierd.

'S nachts worden we eerst in slaap gewiegt door de harde wind om vervolgens ruw gewekt te worden door de buurman die staat te bonken op zijn camper. Annie, annie roept hij. Laat me er in. Hij blijkt flink dronken te zijn. Even was de vrees dat hij de verkeerde camper had en dat wij de volgende waren. Na een tijdje gaat er een raampje open en wordt er een paar sleutels naar buiten geworpen. Het duurt weer even voordat hij de sleutel in het slot heeft gekregen. Na een uitzonderlijk moment van concentratie krijgt hij zowaar de deur open. Zodra hij de deur open heeft schiet de hond naar buiten waar hij vervolgens achter aan moet. Al fluitend (poging tot) loopt hij dronken achter zijn hond aan over de camping. Uiteindelijk kan hij met hond en al de camper in waar we nog net de hand van Annie in zijn gezicht zien belanden.