Sun and Moon

Vandaag gaan we even apart wat van elkaar doen.

Paul & Mattheo:
We nemen de bus naar de eindhalte van de strip, hotel Mandalay Bay. Duurt lang. De bus staat meer stil dan dat hij rijdt. Dit komt ook door de vele fietsers, wel een stuk of honderd, die op de weg fietsen. Vanaf hier lopen we naar het wereld beroemde, 'Welcome to Fabulous Las Vegas' bord, wat ook het eindpunt is van al die fietsers.

Vanaf het druk bezochte bord lopen we naar de bushalte om door te reizen. We moeten nieuwe kaartjes kopen, want de oude zijn verlopen. Geen kaart automaat. Dan maar een heel stuk lopen naar de volgende bus halte. Ook geen automaat. Weer naar de volgende halte lopen. Aangezien we bij het eind van de strip waren uitgestapt lopen we nu door de woestijn, langs het vliegveld. Bij de derde halte, na 30 minuten lopen in de hitte, eindelijk een automaat. Als we de bus in stappen zien we dat we daar ook kaartjes hadden kunnen kopen. Oh wel.

Het is nog 2 haltes naar het tweede outlet centrum. Deze is overdekt, dus lekker koel. Maar we vinden er niets leuks dit keer. Als we weer terug zijn op de strip gaan we langs de M&M store, Coca Cola store en verdwalen we in het Ceasars Palace hotel waar we het duurste broodje ooit eten ($15!) Het was wel met echte stukken kreeft en het was erg lekker.

Hierna gaan we weer terug naar de camper, waar we ons weer bij Dick en Jorien voegen die een eigen invulling aan de dag hebben gegeven.

Dick en Jorien:
Wij hebben vandaag de auto gepakt, even weg van de drukte en gekte van de strip. We rijden richting Red Rock. Een prachtig natuurgebied, op dertig minuten rijden naar het westen toe. Eenmaal daar aangekomen, is het even de vraag of we nu wel of niet voor het park moeten betalen. Gelukkig is het een nationaal park, dus kunnen we op onze jaarpas, die we in Seqouia hebben aangeschaft, het park in.

Onze voeten doen nog aardig zeer van het wandelen op de Strip. Daarbij komt dat het ook nog eens erg warm is. Daarom besluiten we om het vanuit de auto te bekijken. Jorien kan niet zo goed tegen de warmte. Beetje zoals Olaf the happy snowman.... (I am melting)

Hierna rijden we richting de Hoover Dam. Het water staat echt heel erg laag hier. Daar schrikken wij wel van. Het waterpeil is sinds 1998 al 49 meter gezakt.

'S avonds gaan Paul en Mattheo in de Python. Of in iedergeval een replica die in het indoor pretpark staat wat bij Circus Circus hoort en die hier Canyon Blaster heet. Je moet wel je benen in je nek leggen. Want hij is niet gebouwd op lange nederlanders.
Vervolgens gaan we met z'n allen in de bus over de strip naar het Luxor hotel. Duurt lang! Het hotel in de vorm van een piramide is zo groot als de op twee na grootste piramide van Egypte.

Binnendoor lopen we naar het naast gelegen Excalibur hotel, waar we thais eten. Inmiddels is het dan al 20.45. Om 22:00 is de laatste vulkaan show voor het Mirage hotel. Dus wij de bus weer in. Duurt lang! Om 22:02 komen we aan. De show is net begonnen. En poef, alles uit, show stuk, helaas.
Als afsluiter halen we een Italiaans ijsje... Nou ja ijsje... in het Venetian hotel op het San Marco plein dat zich, inclusief grachten, op de eerste etage bevindt. Dit hotel blijft toch wel het mooiste van de strip. Na het ijsje gaan we lekker met de bus terug naar de camper.

In de bus hebben we weer lol. Een lokale politieman en een medereiziger hebben het over de gekste dingen. Een vrouw achter ons krijgt hierdoor de slappe lach die erg aanstekelijk werkt.

De volgende dag gaan we opweg naar Bryce Canyon. Onze voetjes zijn blij dat we vandaag een rij dag hebben.
Het is een beetje een saaie weg. Kilometers lange treinen sjokken naast ons door het rotsachtige landschap. De saaie snelwegen maken uiteindelijk plaats voor een bochtige bergweg. Na een korte klim komen we in het dal uit bij de plaats Panquish. Hier hebben Dick en Jorien 2.5 jaar geleden ook gestaan met de camper. Een echt Amerikaans dorp met lege kruisingen en gele zwiepende verkeerslichten aan een draad boven de weg.

We vervolgen onze weg richting het plaatsje Cannonville waar we de nacht doorbrengen. een hele mooie campground met prachtig uitzicht op de bergen. De stilte doet bijna pijn aan je oren. Wat een contrast met Las Vegas. Een grote overgang voor Mattheo.

De avond is helder en we kunnen sterren kijken op de heuvel. De maan blijkt zo fel dat we niet veel sterren kunnen zien. Het landschap is wel heel erg mooi verlicht door de maan. Paul en Dick maken samen op de heuvel wat nachtfoto's van de omgeving. Dan wordt het toch een beetje koud.

We staan heeeeel vroeg op om naar de zonsopgang te kijken. Maar het is wel de moeite waard. We zien achter ons langzaam de streep met zonlicht over de bergrug naar beneden zakken totdat hij over de berg er tegenover uit komt en de hele valei verlicht.

Dan rijden we richting Bryce Canyon. We laten de camper bij de ingang staan en gaan met de auto verder. Toch geen lange wandeling vandaag zoals we eerder gepland hadden. Aangezien we nog 5 uur moeten rijden vandaag. We zien toch weer andere stukken dan vorige keer en het is op een andere tijdstip van de dag waardoor het licht weer anders is. Het is tot nu toe een van de mooiste nationale parken. De Grand Canyon is wellicht indrukwekender.

We gaan daarna opweg door het almaar wisselende landschap. Rode rotsen. Groene heuvels. Wit besneeuwde bergtoppen, alsof ze met poedersuiker bestrooid zijn.
We kiezen voor een locale weg in plaats van de snelweg. Een goede keuze blijkt uit de vele mooie uitzichten. Overal staan vrije uitloop koeien te grazen. Een heleboel! Het is zo uitgestrekt hier.

Na een aantal uren stuiteren over de niet zo goed bijgehouden wegen gaan we weer de snelweg op. Nog even boodschappen doen bij Walmart nummer 5. Dekens kopen, want het word steeds kouder in de nacht. Uiteindelijk komen we in Salt Lake City aan. De stad ligt omringt door hoge besneeuwde bergtoppen. Een prachtig gezicht.

Morgen gaan we de stad bezoeken. Maar dat lezen jullie in de volgende blog. We willen jullie wel alvast bedanken voor alle leuke reacties op de blog. Leuk om te lezen.