Carcassonne

14 September 2017

Vandaag hebben we een flinke reis voor de boeg. Van Rust naar Carcassone. En het is heel, slecht, weer. Slagregens en windvlagen razen over de snelweg. En toch helemaal geen files. Dat zou er in Nederland anders aan toe gaan. Na de eerste 500 kilometer begint het eindelijk op te klaren. Onderweg weinig bijzondere dingen, hooguit een spoorweg overgang midden op de snelweg. Beetje vreemd.

Naarmate we zuidelijker komen begint het heuvelachtiger te worden en krijgt het landschap langzaam aan een mediterraans tintje.

895 km en acht tol poortjes later komen we aan in Carcassone. Na ingechecked te hebben in het hotel wandelen naar de ommuurde Cité die op een steenworp afstand ligt. Een middeleeuws dorpje met hele smalle straatjes. Op een levendig pleintje ploffen we op een terrasje en gaan we aan de wijn (voor mij) en bier (voor Mattheo) en een kaas plankje. Franser kan toch niet. Het is erg gezellig en gelukkig is het bergafwaarts richting het hotel.

15 September 2017

De volgende dag gaan we eerst weer naar de Cité. Het is een stuk drukker zo overdag. De winkeltjes zijn open. Voornamelijk souvenirwinkels. Je hoort een hoop talen om je heen. Veel Britten

We doen een rondleiding om wat te weten te komen over het stadje. Het meeste van wat je nu ziet in Carcassone stamt uit de 13de eeuw. Er woonde ooit 5000 mensen binnen de stadsmuren, nu nog maar 50. We hebben een rondleidster met een hoop humor. Als we bij de buitenmuur staan moeten we allemaal onze arm strekken en onze wijsvinger vericaal op de berg houden die een stuk verder op ligt. Dan langs onze vinger een centimeter naar beneden en twee centimeter opzij. Wat zien we dan. Het dorpje waar ze woont.
De tour eindigd in de basiliek waar een Russisch koor liederen ter gehoren brengt. Erg mooi.
We vragen na afloop aan de rondleidster of het bordspel er voor zorgt dat extra mensen naar Carcassone komen. Maar het is meer het boek Labyrint van Kate Mosse (Nee, niet die Kate Moss) die mensen hier heen trekt. Toevallig heb ik dat boek ook in de kast staan.

Het dorpje aan de voet van de Cité, waar we 's middags heen lopen, is wat vergane glorie. Veel leeg staande panden. Beetje verlaten, op een winkel straat na. Wel is er een kerk met een toren die we kunnen beklimmen wat een prachtig uitzicht over de omgeving opleverd.
We belanden ook nog, hoe kan het ook anders in Carcassone, in een bordspelletjes winkel.

'S avonds dineren we in de Cité in een pittoresk restaurantje met een hele vrolijke serveerster. Ze sprak vrijwel geen woord engels en wij geen woord frans. Maar dat maakte niet uit. Het is ook het enige moment van de dag dat Mattheo langer dan 5 minuten kan stil zitten. Daar is hij niet zo goed in, tenzij hij eet.